reclame

Kan elk object een muziekinstrument worden? Zelfs de meest alledaagse voorwerpen dragen het potentieel van resonantie in zich. Op een huisfeest kan een pan veranderen in een drum, of een zoutvaatje in een maraca. En wie heeft er niet, met wisselend succes, geprobeerd te fluiten door een bierflesje? Voor reclame #9 nodigt primeira desordem je uit om deze vaardigheid onder de knie te krijgen. Wat misschien lijkt op een hobby, een tijdverdrijf of een speelse oefening krijgt een nieuwe betekenis wanneer het gezamenlijk wordt beoefend: leren, herhalen en samen spelen wordt een manier om tijd en aandacht terug te winnen. Op de stoep ontvouwt het geluid van flessen zich als een expressief gebaar, een samenzijn, een zacht protest en een tijdelijk concert dat gedeeld wordt met iedereen die meedoet.

primeira desordem is een multidisciplinair project van Hugo Gomes (PT/DE) en João Marques (PT) dat het fictieve potentieel van visuele, politieke en sociale structuren onderzoekt. Met gebruik van diverse media — sculptuur, video, installatie, performance, poëzie en misdaad — wordt het artistieke proces omarmd als een ironische, zelf geconstrueerde taal.

Slijterij Madison is een slijterij met een uitgebreid aanbod aan alcoholische dranken en wijnen. Veel dank aan eigenaar Sabri voor het hosten. De presentatie is zichtbaar tot en met 29 september. Slijterij Madison is elke dag geopend van 14:00 tot 22:00 en op zondag van 12:00 tot 22:00.

Wat als de spiegel terugzingt? In het halfduister van de trap verschijnt een figuur. De dirigeerstok draait, de blik knipoogt, de heup wiegt. Er is geen kostuum nodig om iemand anders te worden. Hier is de performance een manier om het zelf te oefenen, zachtheid te etaleren, te vermenigvuldigen en te herhalen. Niet om te transformeren in iemand anders, maar om te onthullen en soms te overdrijven. Laat humor prikkelen. Laat onhandigheid zijn charme vinden. KC is gefocust, in de schijnwerpers. En het staat op het punt te beginnen.

Masaki Komoto (JP/NL) is een multidisciplinaire kunstenaar wiens praktijk zich beweegt tussen textielambacht – borduren, breien – en performance, waarbij tastbare processen en live aanwezigheid samenkomen. In deze media onderzoekt Komoto identiteit, humor en de subtiele spanning tussen oprechtheid en spel.

Sinds 2020 deelt hij karaokevideo’s online. In de eerste verscheen hij met een zijden sjaal en een breedgerande hoed, terwijl hij een hit van Deng Lijun uitvoerde. Dit markeerde de geboorte van zijn persona Karaoke Cowboy, die zich blijft ontwikkelen via video’s en liveoptredens.
Op zijn Instagram dienen deze video’s als testgrond: voor dansmoves, het twirlen van de dirigeerstok, vreemde performances, spontane reacties en momenten van komisch vermaak. Deze clips vormen vaak de basis voor zijn liveoptredens, waarbij de setlist losjes wordt bepaald door de locatie en de context.
Onder de humor en lo-fi esthetiek schuilt een diepere reflectie op hoe we onszelf definiëren en presenteren online, in het openbaar en in performance. Via KC onderzoekt Komoto de rollen die we aannemen, de verwachtingen die we ondermijnen en hoe performance een ruimte kan bieden om zowel authentiek als bewust ‘uit de toon’ te zijn.

Voor reclame en SYSTEMA presenteert Komoto een nieuwe live-act van KC. De performance verschuift van het vertrouwde naar het onverwachte, omarmt het gevoel van ‘off’ zijn in een kunstcontext en biedt tegelijkertijd een oprechte, humoristische ervaring.

SYSTEMA is een jaarlijks samenkomen van non-profit en collaboratieve kunstinitiatieven in Marseille

Zullen tekeningetjes of krabbels verdwijnen? Het krabbelen is een soort dagdromen, een moment waarop men zich kan losmaken van het maakproces. De achtergebleven lijnen zijn niet gecontroleerd, maar eerder uitgevoerd door een vrijmoedige hand. Krabbels zijn zo tastbaar en toch zijn ze de digitale ruimte niet binnengedrongen. Om te bestaan, hebben ze nog steeds een stuk papier, een pen en wellicht een lang telefoongesprek nodig. Deze expositie probeert de essentie van het krabbelen vast te leggen: hoe we de tijd doorbrengen en hoe we dagdromen en mijmeren terwijl we naar de ronddraaiende trommel van de wasmachine zitten te kijken. De schoonheid van verveling maakt dat de tijd kan helen.
Pillow Talk presenteert werken die kunnen worden omschreven als intieme gesprekken: van het delen van knooppunten in herinneringen, Chris Marker’s onheilspellende Dialector chatbot, tot de verrotte materialiteit van tijd.

Paula Garcia Sans is beeldend kunstenaar en 3D-ontwerper. Hun artistieke praktijk ontwikkelt zich rond het gebruik van 3D, game-engine en text-to-image software, en onderzoekt het begrip van kunstmatigheid en de diverse impact daarvan op onze identiteiten.

Maria Nolla’s werk komt voort uit een intieme relatie met organische materialen en gevonden voorwerpen die scatologische en abjecte kenmerken vertonen binnen de gezuiverde stedelijke en tentoonstellingscontext.

Aurélia Noudelmann is curator en sociaal ontwerper wiens praktijk zich richt op hybride ruimtes waar nieuwe dialogen voor creatie gefaciliteerd kunnen worden, en wordt gedreven door de hernieuwde toe-eigening van door mannen gedomineerde ambachten.

Paladar Space is een opkomende projectruimte voor experimentele kunst, opgericht door kunstenaar Laury Fong Gonzalez, die momenteel pendelt tussen het Arts District, Los Angeles en de Jordaan, Amsterdam.

The Clean Brothers Wasserette is een volwaardige zelfbedieningswasserette, sinds 1987 gevestigd in de Jordaan, Amsterdam. Met dank aan Adriana Pingas en Nes voor hun gastvrijheid.

Dunkin Donuts ‘Munchkins’ zijn kleine balletjes deeg die in allerlei smaken verkrijgbaar zijn. Ze werden voor het eerst verkocht in de jaren 70 als ‘Donut Holes’ en werden op de markt gebracht als de restjes deeg uit de ontbrekende gaatjes van de donuts. Als kind geloofde ik dat dit verhaal waar was, een ingenieuze manier om voedselverspilling tegen te gaan, en dat bleek ook zo te zijn.
Enige tijd geleden stond ik in een winkel met een gebroken stuk van hun display dat ik mee naar huis wilde nemen. Ik vroeg mij af of het meenemen ervan diefstal zou zijn, of dat het mogelijk is om iets te kopen dat niet te koop is. Kunnen we het bot vóór het vlees kopen? Met Hole Hold Whole proberen we het waardevolle afval, het afgedankte materiaal en de donutgaten te vieren, en koesteren we deze afwezige ruimte waar niets iets wordt in een winkel die lijkt alles te verkopen.

Eleni Papazoglou is een Griekse kunstenaar die werkt met talen van waarde en uitwisseling. Met een achtergrond in grafisch ontwerp gebruikt die instructie-geleide processen, subversie, knip-en-plakmethoden om assemblages, performances, locatiespecifieke interventies en boeken te maken. Die is mede-oprichter van de nomadische projectruimte On Wheels, een plek die zich richt op het verkennen van wat het betekent om in het openbaar te zijn, en beoefent grafisch ontwerp onder het pseudoniem Call Your Friends. Eleni is docent aan het London College of Communication, UAL.

Eleni behaalde een BA in Grafisch Ontwerp aan Camberwell College of Art en een MA aan het Royal College of Art. Eerdere tentoonstellingen zijn Rear View (solo), BIBLIOTEKA (Londen, 2023), How It Feels, SET (Londen, 2023), Prizing Eccentric Talent, P.E.T. Projects (Athene, 2022), I Love You Forever (Athene, 2022), Collective Display of Affection, Camden Arts Center (Londen, 2022), Head2Head, KEIV (Athene, 2021), Squeezebox, Collective Ending (Londen, 2021).

Tabakshuis is een sigarenwinkel die gemaksgoederen, koude dranken, tabak, kranten en kantoorartikelen verkoopt.
Met dank aan de eigenaar Buick Ismaili voor zijn gastvrijheid.
reclame #6 is mede mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst.

In de zomer van 2021 presenteerde reclame De Grote Vakantie van Eva Pel op het Buikslotermeerplein tijdens de laatste dagen van de tijdelijke huur van het kunstenaarsatelier. Kort daarna veranderde de leegstaande winkel in een dark store van Getir. Pel’s werk was een ode aan de zomervakantie en tegelijkertijd een zacht protest tegen de (on)zichtbare krachten van het Amsterdamse vastgoed. Pel koos het Betondorp in Amsterdam om dit werk opnieuw te laten zien en ditmaal in een leegstaand huis, een zogenaamde wisselwoning, 100 jaar geleden gemaakt van beton. Het werk is een celebration en is opnieuw relevant om verschillende redenen: reclame dat nog steeds is blijven bestaan na het sluiten van de ruimte van de eerste locatie; de zorg die uiteindelijk aan deze huizen wordt gegeven met renovatiemaatregelen; bewoners van Betondorp; en wij, met z’n allen huppelend door de zomervakantie.

reclame #2.1 vindt plaats ihkv Coming Soon Together 1, georganiseerd door Eva H. Pel en Isfrid A. Siljehaug, met werken van o.a. Rory Pilgrim en Luuk Schröder. Middenweg 390 vanaf 16:00, gevolgd door een wandeling, een huis en een borrel.

Eva Pel (NL) is een kunstenaar gevestigd in Amsterdam. Met een achtergrond in artistiek onderzoek en sociale geografie wijst haar werk direct naar het ‘hier en nu’, naar de banaliteiten en spanningen van onze samenleving. Ze is nieuwsgierig en geïnteresseerd in hoe sociaal gedrag in de gebouwde omgeving wordt beïnvloed en veranderd door het dagelijks leven, een leven dat wordt beïnvloed door onze gedeelde ruimte, digitaal en fysiek. Haar werk uit zich in verschillende media, zoals video, fotografie en objecten. Onlangs had Pel tentoonstellingen in Toronto (Inter/access), Luik (Art au Centre) en Den Haag (The Balcony). Vorig jaar verbleef ze in de bergen van Zwitserland tijdens haar artist in residence bij Fundaziun Nairs in Scuol.

Zwarte schermen zijn ingesloten in glazen schappen, glanzend zonder krassen. Accessoires voor onderhoud, beschermhoesjes in plastic omhulsels, dringende reparaties om weer bereikbaar te zijn. Een kwekerij voor onze dierbare apparaten die ons de liefde geven die we nodig hebben. Dan komen de mensen, hun handen, hun vreemde handelingen, de groteske situaties en trieste toevalligheden die bij per ongeluk zijn vastgelegd met een telefooncamera. Deze momenten, ingekaderd door fotografie en opnieuw gekaderd door het scherm, verschijnen waar de schermen ooit stil waren en brengen lawaai in de stille winkel. De offline ruimte, waar het digitale is gereduceerd tot onderdelen en kapotte schermen, presenteert een nieuwe toevoer van geprinte beelden, verwant aan analoog scrollen. Gewone scènes veranderen in prachtig toeval, onmogelijk te ensceneren, en worden spiegelbeelden, een herinnering aan familieportretten, die ons zowel geruststellen in ons gevoel van verbondenheid als ons kwellen door precies diezelfde verbondenheid.

Eefje Stenfert (NL) is een in Amsterdam gevestigde multidisciplinaire kunstenaar die ‘42923703q’ als pseudoniem gebruikt, dat tevens ook de naam van het project zelf is. 42923703q vertegenwoordigt een groot archief van beelden dat beoogt de mooie absurditeit van Stenfert’s alledaagse opnames te overdenken. Met foto’s en video’s als ruw materiaal snijdt ze bij, herkadert ze en maakt ze collages, waarmee series, albums en verhalen ontstaan door de nieuwe verbanden die ze suggereert. 42923703q treedt graag opnieuw binnen in het alledaagse door deze beeldenreeksen te tonen op plekken die stockfoto’s en andere mooie plaatjes innemen, zoals Instagram, websites, billboards, reclameborden, winkels en andere ruimtes waar beelden onvermijdelijk geconsumeerd worden.

Fone Up is een winkel die telefoonreparaties uitvoert en opgeknapte mobiele telefoons en accessoires verkoopt. Hartelijk dank aan de eigenaar Othman Jaalouti voor zijn gastvrijheid.
reclame #5 is mede mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst.

Meet, op de snelweg naar de hel, de ruimte met het fluiten van een spreeuw, beter één in de hand dan tien in de lucht. In Frankrijk zeggen ze dat je een kat, een kat moet noemen, wat verloren raakt in de vertaling, wordt geschreeuwd in Babel. Tussen het vallen en opstaan, zet men steeds een stap, misschien op de tenen, het gesproken woord wordt niet herinnerd. Vergeet niet dat het moeilijk is om een zwaan te horen zingen. Wie herinnert zich de zang? We stappen van het platgetreden pad af en wachtten op de brief die ons met tweehonderd vleugelslagen per kilometer nadert. Op het puntje van mijn tong ligt de grote verdwijntruck van een zin. Opgelost in dunne lucht spelen we het spel van de trekvogel. De vogel verdwijnt in de ruimte, en wij bereiken het eind van de weg die weg is.

De circulatie van mensen en goederen vormt het knooppunt van een werk dat begrenzing van ruimte, ideeën, waarden, limieten en werkwijzen bevraagd. Een geroofd bewateringssysteem van een stad, een RoRo vrachtschip, die oude Europese vrouwen vervoerd, opgewaardeerde zakenpasjes, komkommerdeuren, een wachtwoord, Belgische samosa’s, politieke koersen; Marine Kaiser’s onbepaalde installaties spelen met overdrijving en contradictie om fictie te bouwen geworteld in hun specifieke context.
Afgestudeerd aan ‘HEAD Geneva’ en ‘erg Brussels’, Marine Kaiseris een Zwitsers-Franse kunstenares die haar basis in Brussel heeft. Momenteel één van de deelnemers van de jaarlange artists in residence aan de Jan van Eyck acadmie . Haar werk is recentelijk geëxposeerd in Pavillon de l’Arsenal (Paris), AGB (Berlin), Manifesta 12 (Palermo), Le 18 (Marrakesh), Les Brasseurs (Liege), Palais de l’Athénée (Geneva), KANAL Centre Pompidou, Cunst-Link and CHEE (Brussels).

Marine Kaiser nodigde ontwerper en zeefdrukker Brent Dahl uit om haar werk te drukken en eveneens naar vrij ontwerp één sticker te maken die een aanvullende stem en perspectief op dit openbaar object geven, dat vervolgens een onverwachte omweg nam. Tekst geschreven door Lisa Sudhibhasilp en vertaald door Roberta Petzoldt.

Met Kapsalon speelt AVOIDSTREET op het gebied tussen fast food en slow culture, waarbij de een de ander beïnvloedt en andersom. Net als sportkleding die door is gedrongen naar haute couture, is deze iconische Rotterdamse snack op weg om nationaal erfgoed te worden. AS navigeert tussen tradities en waarden en trekt alledaagsheden naar trendy esthetiek. Het Kapsalon-uniform moet worden gedragen tijdens uitbundig dansen onder TL-licht en hardlopen tot de eerste zweetdruppels ruimte geven voor uitputting.

AVOIDSTREET is een multidisciplinaire ontwerppraktijk die mode, grafisch ontwerp en performance op een rhizomatische manier combineert. AS richt zich op het tonen van de schoonheid van het banale en het projecteren van ‘high-gloss luxury’ op het alledaagse. Opgezet door Eduardo León, Peruaans-Italiaanse grafisch ontwerper en kunstenaar gevestigd in Amsterdam.

Snacks is een automatiek en expositieruimte op de Ten Katemarkt in Amsterdam.
Met dank aan Mariana Jurado Rico voor de begeleidende muziek op de finissage.

Een tijdje geleden had ik besloten om echt nooit meer in te gaan op uitnodigingen om tentoon te stellen in tijdelijke leegstand/anti-kraak ruimtes. Dit, omdat deze naar mijn mening indirect gentrification aanwakkeren. Ik kan je het allemaal uitleggen. Maar omdat ik reclame een sympathiek initiatief vind, Lisa bovendien heel aardig is, en na wat online onderzoek ik interessante dingen ontdekte van de eigenaar van dit pand heb ik toch deze laatste keer ja gezegd.

Eva Pel (NL) woont en werkt in Amsterdam. Ze heeft de studie sociale geografie aan de Universiteit van Amsterdam voltooid en is tijdens deze studie een half jaar op uitwisseling geweest bij de School of Urban Planning in Los Angeles. Na de stadsgeografie ging Pel naar de Gerrit Rietveld Academie voor haar Bachelor Fine Art. In 2012 heeft ze haar Master Artistic Research afgerond aan de KABK in Den Haag onder leiding van Lucy Cotter. Daarna verbleef Pel een periode in Wenen, Oostenrijk. 26-29 augustus is haar werk te zien bij This Art Fair, Kromhouthallen Amsterdam Noord.
Eva Pel wordt genereus ondersteund door het Mondriaan Fonds.

Voor de gelegenheid is een tekst gemaakt, deze vindt u hier.
Met dank aan Lae Schäfer voor de live tekeningen.
Afbeeldingen van Agnes Denes, Wheatfield — A Confrontation, Battery Park Landfill, Downtown Manhattan, 1982

Voor de eerste reclame presentatie toont Jungmyung Lee een visuele vertaling van het woord hamsteren. Deze uitdrukking, die afkomstig is van het Duitse woord Hamsterkauf, werd voor het eerst in Nederland gebruikt tijdens de Eerste Wereldoorlog en uiteindelijk door de Albert Heijn geadopteerd als een marketing slogan. Recentelijk werd tijdens de lockdown de uitdrukking nieuw leven in geblazen vanwege de negatieve effecten van individueel voorraden inslaan. Volgens Lee begint het paniek-kopen bij de overmaat aan visuele promotie die bedoeld is om klanten te lokken. Vanuit die gedachte wordt haar overvolle, en dus absurde collage, inefficiënt en is het bovendien een anti-marketing strategie op zichzelf.

Jungmyung Lee is een typografe uit South Korea die geïnteresseerd in het snijpunt tussen menselijke emotie en typografische vormen. Zij toont aan dat lettertypes andere mogelijkheden hebben naast woorden en haar belangrijkste focus ligt op het vertellen van verhalen en het verkennen van de levens van lettertypen en hun emoties.

Tijdens de eerste en introducerende uitstalling doet Sudhibhasilp een ingreep waardoor het object zelf beschouwd kan worden. De blauwe kleur staat voor een generieke ruimte van het lege, zoals een standaard achtergrond. Door het bord in het blauw te presenteren en verder leeg te laten, krijgt het object een nieuw voorkomen dat contrasteert met de alledaagse context waarin de structuur zelf doorgaans niet opvalt.

Lisa Sudhibhasilp (FR) richt haar werk en onderzoek op het concept van display. Ze onderzoekt hoe goederen, artefacten of kunstwerken gepresenteerd worden en methodes er worden gebruikt om hen waarde toe te kennen. Ze (her)gebruikt zekere structuren en vormen van esthetiek om de status en hiërarchie van het getoonde object te bevragen, waarmee ze de grens tussen objecten als display en display als object vervaagt.